Toyen.
http://en.wikipedia.org/wiki/Toyen
Gisteren zei ik ik deze gehele situatie met de orthese uit mijn hoofd zou zetten tot volgende week.
Ik wens dit ik kon, maar ik kan het niet, omdat ik niet meer met de geïmproviseerd steun die Richie heeft geconstrueerd om mij te helpen zitten.
Dit heeft zeer goed gewerkt tot afgelopen week, maar nu is het bijna onmogelijk, voor mij om rechtop voor meer dan een paar minuten te zitten.
Richie heeft mij reeds vaak goed gezet, maar binnen een minuut hang ik aan de linkerzijde, en het is pijnlijk, bijzonder voor mijn hals.
Dat is omdat het vindt als mijn hals me moet tegenhouden totaal instortend aan de linkerzijde; dit zet een vreselijke spanning op mijn rechterkant.
Moeilijk om het uit mijn mening te zetten wanneer het hebben van geen steun is de kussens nu een groot probleem voor me geworden.
Doen van om het even wat terwijl het hangen aan de linkerzijde wordt vrij het onmogelijke typen is gemakkelijker dan etend of drinkend.
En aantal mensen hebben mij aangeraden om contact te maken met de lokale kranten of TV, goed idee, maar ik denk dat de kranten en lokale TV niet geïnteresseerd zullen zijn.
Zij waren niet interessant toen wij op zo lang op een nieuwe toegankelijke woning hebben gewacht, en ik zat binnen voor 11 maanden op de tweede verdieping zonder een lift.
Ik kon slechts uitgaan als ik door de draag team van Stadsmobiel de trap op en neer werd gedragen, twee keer per week was ik een paar uren in de revalidatie kliniek.
Vanaf juni 2006 tot wij in mei 2007 konden verhuisden bracht ik het grootste deel van mijn tijd door binnen, tegen de tijd dat wij een woning met een lift kregen kon ik niet meer alleen uitgaan.
Wachten is een centraal thema van mijn leven geworden, ik moet op alles wachten en ik heb niet de tijd, niet met een progressieve ziekte zoals MS.
Het is werkelijk hier en nu voor mij.
Ik wens dit ik kon, maar ik kan het niet, omdat ik niet meer met de geïmproviseerd steun die Richie heeft geconstrueerd om mij te helpen zitten.
Dit heeft zeer goed gewerkt tot afgelopen week, maar nu is het bijna onmogelijk, voor mij om rechtop voor meer dan een paar minuten te zitten.
Richie heeft mij reeds vaak goed gezet, maar binnen een minuut hang ik aan de linkerzijde, en het is pijnlijk, bijzonder voor mijn hals.
Dat is omdat het vindt als mijn hals me moet tegenhouden totaal instortend aan de linkerzijde; dit zet een vreselijke spanning op mijn rechterkant.
Moeilijk om het uit mijn mening te zetten wanneer het hebben van geen steun is de kussens nu een groot probleem voor me geworden.
Doen van om het even wat terwijl het hangen aan de linkerzijde wordt vrij het onmogelijke typen is gemakkelijker dan etend of drinkend.
En aantal mensen hebben mij aangeraden om contact te maken met de lokale kranten of TV, goed idee, maar ik denk dat de kranten en lokale TV niet geïnteresseerd zullen zijn.
Zij waren niet interessant toen wij op zo lang op een nieuwe toegankelijke woning hebben gewacht, en ik zat binnen voor 11 maanden op de tweede verdieping zonder een lift.
Ik kon slechts uitgaan als ik door de draag team van Stadsmobiel de trap op en neer werd gedragen, twee keer per week was ik een paar uren in de revalidatie kliniek.
Vanaf juni 2006 tot wij in mei 2007 konden verhuisden bracht ik het grootste deel van mijn tijd door binnen, tegen de tijd dat wij een woning met een lift kregen kon ik niet meer alleen uitgaan.
Wachten is een centraal thema van mijn leven geworden, ik moet op alles wachten en ik heb niet de tijd, niet met een progressieve ziekte zoals MS.
Het is werkelijk hier en nu voor mij.
No comments:
Post a Comment